De glas-in-lood ramen van Albert Troost

De voormalige stadsschouwburg, bekend als de Bonbonnière, is van oorsprong een door de Jezuïeten gebouwde kerk.

In 1787 werd het oude Jezuïetenklooster Achter de Comedie bijna helemaal afgebroken bij de aanleg van de gelijknamige straat.

Maastricht heeft een grote traditie op het gebied van onderwijs. In de middeleeuwen telde de stad verschillende scholen die aan kapittels en kloosters waren verbonden, maar alleen de voormalige Latijnse stadsschool bleef bewaard in het pand Achter de Comedie 8.

In 1788 werd de voormalige Jezuïetenkerk verkocht en een jaar later verbouwd tot theater.

In 1789 werd de voormalige Jezuïetenkerk verbouwd tot theater. Stadsarchitect Matthias Soiron kreeg de opdracht voor de verbouwing.

Nadat de verdiepingsvloer in de voormalige kerk was aangelegd (1789) werd begonnen met de indeling en de inrichting van de parterre.

Zoals de familie Nierstrasz een dynastie was in de Maastrichtse theaterwereld als directeur van de stadsschouwburg, zo was de familie Zeguers vanaf het begin van de negentiende eeuw verbonden aan het ‘coffijhuys’ of het ‘Café du Theatre’.

De zogeheten ‘witte zaal’ werd in de late negentiende eeuw ingericht als foyer voor het bezoekerspubliek én voor artiesten, zolang er geen artiestenfoyer was.

In 1982 kreeg de toen 35-jarige Maastrichtse kunstschilder Gèr Boosten de opdracht een beschildering te ontwerpen voor het stalen brandscherm dat kort tevoren was geplaatst in de stadsschouwburg Bonbonnière.

Het plafond in de theaterzaal, zoals nu nog steeds te bewonderen, werd beschilderd in opdracht ven de gemeente door de bekende Limburgse kunstenaar Charles Eyck (1897-1983) in de late jaren 1950.