Zoals de familie Nierstrasz een dynastie was in de Maastrichtse theaterwereld als directeur van de stadsschouwburg, zo was de familie Zeguers vanaf het begin van de negentiende eeuw verbonden aan het ‘coffijhuys’ of het ‘Café du Theatre’.  Om de Napoleontische wettelijke bepalingen te ontduiken had kastelein Zeguers in 1806 al een ‘Société des Redoutes’ opgericht. Hij betaalde 10% van de recettes en kon naar hartenlust bals, redoutes en diners organiseren. Omstreeks 1880 werd het theatercafé verbouwd in negentiende-eeuwse neo-renaissance stijl. Die bourgeois ‘belle epoque’ atmosfeer is in feite tot op heden bewaard gebleven in het café.

‍

Na de verbouwing tot Bonbonnière in 1879 bleken het café en de beide redoutezalen niet zo goed te exploiteren, omdat toenmalige kastelein Jacques Zeguers vlak bij de schouwburg een nieuw café exploiteerde en het grootste deel van alle bals, soupers en feestelijke avondjes in zijn nieuwe etablissement organiseerde, dit tot groot verdriet van kastelein Hendrik Slootmaeckers, die sinds 1885 het theatercafé pachtte. In de jaren 1920 werd de redoute tot 1928 als koffiekamer gebruikt en werd het voormalige café tot vestiaire bestemd. Niettemin bleef het ook nadien de familie Zeguers die zorg droeg voor de horecavoorzieningen in de Bonbonnière en tevens voor de bij verschillende stedelijke sociëteiten (als Momus) zo geliefde redoutes, bals en soupers.

‍

In het theatercafé werden sedert 1979 enkele jaren kleinschalige -gratis- voorstellingen laat in de avond en gericht op jeugdig publiek, gegeven.

De naam van ‘coffijhuyshouder’ Zeguers was een begrip in negentiende-eeuws Maastricht. De familienaam Zeguers was trouwens niet alleen aan het theatercafé verbonden, maar ook aan het ‘coffijhuys’ of ‘restauratie’ in het stadspark. Die uitspanning was voorzien van een lommerrijk terras dat uitzag op een kiosk, waarin welhaast elke zomerse zondagmiddag, musicerende artiesten plaats namen. Een van de Zeguers-nazaten, Willem Zeguers, beheerde jarenlang naast het theatercafé, deze horecagelegenheid in het stadspark. Zijn naam stond kennelijk garant voor veel muzikaal vertier, want gewoonlijk sprak men over ‘concert bij Zeguers’ of ‘concert in de Engelschen tuin bij Zeguers’. Na de Tweede Wereldoorlog, tot in de jaren 1950 werden er ook danspartijtjes georganiseerd in het park op zondagmiddag bij de muziekkiosk. ‘Dansen bij Zeguers in het park’… alle Maastrichtse jeugd was daar te vinden op deze verkapte huwelijksmarkt!