Het ENCI-archief: van groeve tot gebruiker

De voormalige stadsschouwburg, bekend als de Bonbonnière, is van oorsprong een door de Jezuïeten gebouwde kerk.

The former municipal theatre, known as the Bonbonnière, was originally a church built by the Jesuits.

In 1787 werd het oude Jezuïetenklooster Achter de Comedie bijna helemaal afgebroken bij de aanleg van de gelijknamige straat.

In 1787, the old Jesuit monastery on Achter de Comedie was almost entirely demolished to make way for the construction of the street of the same name.

Maastricht heeft een grote traditie op het gebied van onderwijs. In de middeleeuwen telde de stad verschillende scholen die aan kapittels en kloosters waren verbonden, maar alleen de voormalige Latijnse stadsschool bleef bewaard in het pand Achter de Comedie 8.

Maastricht has a long-standing tradition in education. During the Middle Ages, the city had several schools affiliated with chapters and monasteries, but only the former Latin city school has been preserved, located at Achter de Comedie 8.

In 1788 werd de voormalige Jezuïetenkerk verkocht en een jaar later verbouwd tot theater.

In 1788, the former Jesuit church was sold and a year later it was converted into a theatre.

In 1789 werd de voormalige Jezuïetenkerk verbouwd tot theater. Stadsarchitect Matthias Soiron kreeg de opdracht voor de verbouwing.

In 1789 the former Jesuit church was converted into a theater. City architect Matthias Soiron was commissioned for the renovation. He builded a mezzanine floor across the nave of the church, creating space on the upper level for a theater hall, while the ground floor was used for other purposes, such as a redoubt and a hall for concerts, dinners, balls etc.

Nadat de verdiepingsvloer in de voormalige kerk was aangelegd (1789) werd begonnen met de indeling en de inrichting van de parterre.

After the mezzanine floor was installed in the former church (1789), work began on the layout and furnishing of the ground floor. Above all, the aim was to create a redoute — the place where officers of the garrison and the bourgeoisie could meet in the nineteenth century.

Zoals de familie Nierstrasz een dynastie was in de Maastrichtse theaterwereld als directeur van de stadsschouwburg, zo was de familie Zeguers vanaf het begin van de negentiende eeuw verbonden aan het ‘coffijhuys’ of het ‘Café du Theatre’.

Just as the Nierstrasz family formed a dynasty in Maastricht's theatre world as directors of the city theatre, the Zeguers family had been connected to the 'coffijhuys' or the 'Café du Théâtre' since the early nineteenth century.

De zogeheten ‘witte zaal’ werd in de late negentiende eeuw ingericht als foyer voor het bezoekerspubliek én voor artiesten, zolang er geen artiestenfoyer was.

The so-called 'White Hall' was established in the late 19th century as a foyer for both the audience and performers, serving as a meeting place before there was a designated artists' lounge.

In 1982 kreeg de toen 35-jarige Maastrichtse kunstschilder Gèr Boosten de opdracht een beschildering te ontwerpen voor het stalen brandscherm dat kort tevoren was geplaatst in de stadsschouwburg Bonbonnière.

In 1982, the then 35-year-old Maastricht painter Gèr Boosten was commissioned to design a painting for the steel fire curtain that had recently been installed in the city theatre, Bonbonnière.

Het plafond in de theaterzaal, zoals nu nog steeds te bewonderen, werd beschilderd in opdracht ven de gemeente door de bekende Limburgse kunstenaar Charles Eyck (1897-1983) in de late jaren 1950.

The ceiling in the theatre hall, which can still be admired today, was painted by the renowned Limburg artist Charles Eyck (1897–1983) in the late 1950s, commissioned by the municipality.